Canan diye ağladılar karşımda. İçimdeki can derdinin acısını çeksinler istedim o an.
Bir Nesrin bıraktım bu gece mezarına. Sen eşim dersin, ben anne, insanoğlu bir başı bükük yaban gülü. Irmaklar akıttım toprağına. Sen nur dersin, ben gözyaşı, insanoğlu bir deli fırtına. Sessiz bir çığlık attım ardından. Kimi sağır oldu haykırışımla, insanoğlu zaten sağırdı bu acılara. Gözyaşlarına kör insanlık, akmamayı öğretti yanaklardan; sulara.
Bir yıldız seçtim senin için gökyüzünden; küçükken senden istediklerim gibi. Sen nasıl veremediysen o yıldızı o gün bana ben de dokunamadım. Baktım. Bakakaldım. Toprağın altına girerken sana bakakaldığım gibi bakakaldım. Sana dokunamadığım gibi dokunamadım yıldıza da.
Kahrolsun tüm bu kurak topraklar dedim. Kahrolsun! Senin girdiğin toprak patlamalı oysa güllerle, papatyalarla. Papatyalar demişken; bilirsin ölünce kokar papatyalar.
Şimdi sen öldün, koktu papatyalar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Buraya bir şeyler bırak...