Şehrime Uğra

İçimde saçma bir yıkım var. Yıkık dökük bir şehir var. İçimde hiç yitmeyen bir acı var.
   Acı üzerine konuşmak gerekirse sevgilim. Seni özlüyorum ve seviyorum. Henüz tanışmadık. Hiç bitmesini istemediğim bir sevgi besliyorum sana karşı içimde. Asla karşıma çıkmama ihtimalinin acısını çekiyorum. Kimseyi sevemeyecek olmamın ve bu yüzden içimde hep bir boşluk olarak kalmanın korkusunu yaşıyorum. Hep bir boşluğa aşık kalacak olma ihtimalimle ölüme terkediyorum kalbimi belki de.
   Yıkık şehrimse denize açılıyor. Surlarımla kaplı şehrimden bahsediyorum sana. Ya da kendime... Surlarımda açılmış deliklerden bakıyorum denizlerime. Dokunamıyorum bana ait sulara. Islanamıyorum. Ve hep kirli kalıyor şehrim. Yani bedenim... Dayanılmaz zihin bulanıklıkları yaşıyor halkım. Hep bir sevgi eksikliği, kin ve öfke hakim şehrimde. Şehrime uğra bir kervanla beraber. Hanlarımda uğurlarım seni. Yıllanmış şaraplarımı tattırırım tüccarlarına. Ya da sana... Savaşçılarımın merhamet dolu kalplerini izlersin. Dansçı kadınlarımı sunarım saçma sapan dünya eğlencelerine düşünsen.
    Bilmiyorum dokunabilir misin ruhuma. Ama mutlaka uğra şehrime. Hanlarıma. Saraylarıma, odalarıma, odama... Ya da kalbime... Mutlaka uğra kalbime.