Yalnızlıktan korkan insanlar tanıdım.Yalnızlığa koşan insanlar tanıdım. Bir de yalnızlar vardı kimsenin tanımadığı,yalnızca gördükleri ve asla tanımadıkları. Ne oldukları, nereden geldikleri bilinmeyen, nereye gittikleri hep soru işareti kalan yalnızlar.
Yalnızlıktan korktum. En kalabalık olduğum günlerde yalnızlığa koştum. Sonrasında... Şöyle bir durup ardıma baktım. Issızdım. Yalnızdım. Ne beni ne acımı tanıyan kalmıştı. Soğuk sokakta, cellatların, sapıkların dışarıdan sıcak görünen, kirli, sözde mutlu yuvalarına bakakalmıştım.
Ceset gibi soğuktu bedenim. Bir celladın eseri gibiydim. Donmuştu kalbim. Çok karanlıktı içim. Geçmişime baktım. Koca bir hafıza kaybına rağmen kaybolmayan bir kara delik içine düştüm.
Başımda korkunç bir ağrı var. Sol gözüm ve sol şakaktaki damarlarım bağımsızlığını ilan etmek istermişçesine deliriyor. Kendimden kaçıyorum ve yine kendimle çarpışıyorum. Kendime yenik düşüyorum her gece. Varlığın yokluğunu kanıtlarmışçasına her şeyi unutuyor zihnim. En çok seni. En çok seni unutuyorum. Adresimi unutuyorum. Bir adres gösterir misin bana huzur dolmam için? Belki biraz ısınmalı bedenim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Buraya bir şeyler bırak...