Gözleri yeşil bar biraları gibiydi. "Seni severdim." dedim, eğer hâlâ sevebilecek bir kalp olsaydı içimde. Bir şey takıldı ayağıma. Yıkık koca bir şehirdi bu. Ve ayğlayan bir anne vardı. Memesinden akan kanlarla emziriyordu sevgili oğlunu. Barut kokan kanlı sütüyle... Bir de ben yıktım şehri koca bir tekmeyle. Öldürdüm anneyi de bebeği de. Herkes kötü bildi beni, bense o annenin bebeğine acıyan bakışına ve benden ölümü dilemesine tanık olmuştum.
Nefesi okyanus esintisi gibiydi. "Seni severdim." dedim, eğer atan bir kalp olsaydı içimde. Çürümüş bir beden. Çürümüş milyonlarca beden. Sevebilseydim seni belki yeşerebilirdim yeniden. Yeşerebilirdim belki seni sevdiğimi itiraf edebilsem. Öpemezdim savaş ve yıkıntılar dolu gözlerinden. İtiraf edemezdim seni sevdiğimi ne var ki.
Kır at gibi güzeldi. "Öldürebilirdim seni." dedim. Öldürebilirdim seni sevdiğimi kabullenebilseydim, sadakatsiz sevgini gördüğüm için. Ya da sevgisizliğini. Ete kemiğe bürünmüş tüm bu boş kalbini. Öldürebilirdim seni loş ışık altında oturduğun, o çimenler kadar yeşil gözlerinde bana yer olmadığı için.
Tüm acıları sen yaşıyormuşçasına bakan gözlerine sütü barut kokan viraneler arasındaki o kutsal anneyi göstermek isterdim. Ve seni oraya gömmeyi dilerdim. Koca bir mezarlık yapmak ve oradaki her mezara bir bir seni gömmeyi dilerdim. Her mezarın başında bir bir ağlamak isterdim.
Bar birası gözleri vardı. Çimen yeşili bakardı. Acı dolu bir anne ve virane bir şehir yaşardı içinde. Çok içerdi, çokça ağlardı. Bir sabah uyandı. Uyanmanın anlamsızlığını tattı. Her sabah uyanmaya lanet etti. Okyanus esintisi nefesi vardı. Kesilmediği için lanetler ettiği derin nefesleri vardı. Bi sabah uyandım. O nefesi kesmeyi, o gözleri sonsuza dek kapatmayı istedim. "Seni severdim." dedim, "Eğer seni sevdiğimi önce kendime kabul ettirebilseydim."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Buraya bir şeyler bırak...