Papatyalar Ölünce Kokar

         

Bilirsin ölünce kokar papatyalar. Tüm ömrünün güzelliklerini içinde saklar bir papatya ve bu dünyadan göçerken yayar etrafına tüm sırlarını. Ölüm kokusudur benim için papatyalar. Ölümü hatırlarım her papatya demetinde ya da bir yaprağının elimdeki hissinde. Bir bedenin içine hapsolmuş ruhum olduğunu hatırlarım. Bilmem nedendir bir ölümün böyle güzel hatırlanması. Sahi sevgilim anlatsana neden ölürken bu kadar güzel kokar bir papatya? Hapsolduğu yerden çıktığı için mi kavuşacağı biri olduğu için mi? Yoksa ölümü hatırlatmak mı ister her bir boynu bükük yaprağı?
    Kim bilir belki.
    Evet ölüm sevgilim. Ellerimden kayıp gitmenden farklı bir şey bu.  Bu senin artık bu dünyaya ait olmayışının adı. Senin kurtuluşun benimse sensiz geçireceğim tutsaklığımın adı. Kalbinin bana ait olmayışından ziyade artık o kalbin kalbimle aynı dünyada bile atmayışı demek ölümün. Ya da ölümüm... Eğer sevgilim. Olur da durursa kalbim kalbinden önce, papatyalar getir toprağıma demet demet. Affettiğim ama hiç bilmediğin acılarımı hatırla. Toprağım acılarım değil ölümün güzelliklerini gösteren papatyalar koksun. Toprağım acılarım değil papatyalar gibi ölüm koksun.