Hiçbir şey yapmıyorum. Yatmak ve arada midemi susturmak için bir şeyler yemek dışında... Hiçbir şey yapmamama rağmen çok yorgunum. Tüm dünyanın yükünü sırtlanıyormuşçasına yorgunum. Göz kapaklarım düşüyor yavaş yavaş. Ya ben bu dünyadan geçiyorum ya da bu dünya benden çoktan geçmiş. Unutulmuş gibiyim. Beni unutmuş bir şeyler var ya da birileri.
Kaybediyoruz. Kazandığımızı sandığımız ya da sandırıldığımız her şey aslında bizi bizden eden, bizi yarım bırakan koca kayıplar. Bir aşk kazandık sanarken gidişiyle kaybettiğimizi görüyoruz. Bir yaşam kazandığımızı düşünürken; ölümle, kaybetmek için hayatın bize kazandığımızı düşündürdüğünü anlıyoruz.
Cezalandırıyorum. Canımı yakan herkesi cezalandırıyorum. Kırılacakları, tükenecekleri beni yaktıkları gibi yanacakları her şey için kendi canımı binlerce kat daha fazla yakıyorum.Güvendiğim inandığım herkesi bana yaptıkları için kendimi ise hala verdiğim değer ve içimde itiraf etmeye korktuğum sevgim için cezalandırıyorum.
Affet beni. Vicdanımı, yaralarımı açamadığım için, benden nefret etmeni sağladığım için dünya.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Buraya bir şeyler bırak...