Her Kadın Kendini Doğurmak İster

   Ne çok acı kaldı bize. Ne çok yas var artık tutulacak ne çok ağıt var yakılacak... Merhametsiz yakıcı sevgiler, merhametsiz kalpler, mutsuz yüzler fethetti yeryüzünü. Renkler soldu, kirlenmiş gökkuşaklarında mutluluk arıyor insanoğlu. Ne yazık efsane aşklar öldü, aşk kırıntılarını sevda diye basıyor bağrına umudu yitmiş olanlar. Tutunacağımız dallar, yılana sarılacağımız denizler bize çok uzak. 

    Kaç asır ağıt yaksak, kül olsak merhamet yağar göklerden kalbimize? Kaç kere kurban olsak sevdaya insaf eder aşka gelir kalpler? Virane şehirler arasında kaldı insanlık. "Bittim!" dedikçe başka bir acı doğurdu anneler. Hiç uğruna yiyip gidecek nice kalpler... Sevdayı kirlettik. Gözyaşlarımız çamur artık!

    Her kadın kendini doğurmak ister. Her kadın kendini şefkatle baştan büyütmek ister. Acısız bir hayat. Kalbini okşayan bir aşk, saçını okşayan bir el, bir tebessüm... Elinden tutan olmasa da çelme takanı olmasın ister. Eteklerinde çiçekler açsın ister kadın. Güller al dudakları anımsatsın ister. Yağmur saçlarını okşasın ister mezarını değil.

    Yağmurda toprak kokusunu içine çeken her kadın mezarı anımsar artık! Eteklerinde çiçekler açan kadınları soldurduk. Al dudaklı kadınları güllerin dikenleriyle parçaladık. Göz yaşlarımız çamur artık! Sevda diye kandırdığımız o bataklıkta öldürdük kadınları.