Pejmürde

    Yakamoz mu bu gözlerimi kamaştıran titrek aydınlık; ay ışığının göz bebeklerine vurunca yüzüme çarpan aydınlığı mı? Tükendim ve biriktim. Zira zulmani bir dünyam var benim. Bana gözlerini kapatma sevgilim. Geçmişimde bırakamadığım ağırlıklar var yüklerimde. Atılacak ne varsa çöpe, silinecek ne varsa izlerimden beraber silelim. Akıl almaz yalnızlıklarımla geldim sana çevremdeki tüm kalabalığa rağmen. Süslü cümleler öğretmedi dünyam bana. Yetemiyor sözcüklerim ve sözlüklerim bir insanı sevmeyi anlatmaya, bir baharı öğretmeye hissiz ve yaşlı bir çocuğa. Anlattığım kadar yaşlandım. Yaşlandığım zamanlarda çimenlerde kırlarda uyuttum ruhumu. Her gece uyumadan önce sigarayı bıraktım. Her sabah güneşe karşı bir sigara daha yaktım. 

    Aydınlığına bir tabir bulmak güç. Hiçbir şiir kitabında rast gelemedim gözlerindeki kahverenginin o güzel tonunu tarif edebilecek şiire. Zahir ve saf bir aşk besliyorum içimde sevgilim. Lebimde bir busedir aşkın belki. Belki bir tenvir belki bir teskindir bu karanlık ve sancılı ruhuma aşkın. Bir ışık huzmesi senin tebessümün ve ben böyle bir aydınlık görmedim çeyrek asırlık ömrüm boyunca.  Tanıdık bir üzüntü taşıyorum aslen içimde. Pejmürde bir kadındım hep. Toparlayamadım içimi. Bilirsin sevmem dağınık dünyayı ; bilakis içerim yeterince dağınık. Toparlayamadım. Sana geldim nehar gözlüm. Ne vakit kırıldımsa sustu naçiz gönlüm, ne zaman ağladımsa utandım. Erken kaybettim. Dokunduğum nem varsa tezden gitti ellerimden. 

    Sen gitme. Kırma, ağlatma nevmide kalbimi. Sürgün etme beni. Gidecek ne bir toprak parçam var ne adım atacak gücüm kaldı bu yerlerden. Bana bir sevda lazım. Zindanlardan kırlara, karanlıktan aydınlığa yeni geldim. Yabancıyım bu ellere ben. Yabancıyım bu gözlere, bu aydınlık uzak bana. Tut ellerimden öğret kendini bana. Bana zulmani dünyalardan gelenlerin bu aydınlıklarda kör olmadığını göster. Karanlıklar yakın bana. Bana bu yabancı topraklarda nasıl yaşanır, gözlerinin aydınlığı lebimdeki busenin huzuruyla nasıl ölünür öğret.