İnsanın kendini terkedilmiş hissetmesi... Gürültüden kaçıp karanlık bir odaya kendini hapsetmek. İçindeki kalabalığın sesinden dünyanın dönüşünü, kuşları duyamamak. Mahmur gözlerle ışıkları incelemek. Kelebeklerin açlıktan ölüşüne asırlarca ağlamak...
Bir de sızı. Korkaklığına öfkelenip kalbindeki sızıyla öfkeni susturmak... Dağ kokusunu bir tende bulmak... O tene hiç dokunamayacakmışçasına bakmak... Uzaktan yakına bakmak... Bir kalbe bakmak; o kalbe hiç sarılamamaktır kar yanığı. Kış mevsiminde kalbe düşen aşktır kar yanığı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Buraya bir şeyler bırak...