Vur beni. En şiddetli tokadın dökülsün dudaklarından. Ne fark eder? Nasıl duygusuz görünüyor çehrem görsen inanmazsın. Nasıl sel oldu göz yaşları içimde bilsen şaşarsın. Ne bir yol arkadaşım ne bir yolum kaldı. Ne yeni bir yol aramaya ne o bulduğum yolu yürümeye gücüm var. Kendi kalbime yenik düştüm. Kendimi öldürdüm. Kaçacak tek bir delik bırakmadım kendime. Ne sigaramın dumanının ardına saklanabiliyorum artık ne kaçak uykulara kapatabiliyorum gözlerimi. Bu cehennem benim. Kim kendini atar ateşlere bile bile? Buz tutan ruhumu ısıtmakken amacım küllerimi cehennem rüzgarları savurdu. Karanlığa yenik düştüm. Sessizlikte boğuldum. Mağaralarımda nice yalnızlıklar buldum. Geceye sığındım; alacakaranlıklara gebe kaldım. Kendi kendimi doğurdum. Ama ona bakamadım. Onu öksüz bıraktım.
Vur beni. Nasıl yakabilirsin bir ölünün canını sözlerinle? Hangi sevgisizlik daha hızlı çürütebilir ruhumu? Ya da hangi aşk kurtarabilir artık beni bu karanlık cehennemden?
Yanlış anlıyorsun. Yaşamıyorum. Öldüm. Bahçem de öldü ardımdan. Kalbini saran papatya kokuları ondan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Buraya bir şeyler bırak...