Unutmak değil. Hatırlamamak mümkün kılınan bana. Silinmiyor hiçbir yara izi. Benim yaptığımsa dönüp bakmamak oraya. Parmak uçlarımda hissizleșmiș acılarımın hatıraları. Ne yazık ki her dokunduğumda, parmak uçlarım kanıyor. Yara izlerimse mütemadiyen sakin.
Neşesiz bir tebessüm ediyor çehresi yorgun kadının. Soluklan, burası uçsuz bucaksız korku tüneli! Bulursan çıkışı ki zor, belki korkularından arınabilirsin, bir acı daha eklemek şartıyla kafa kağıdına.
Her korkuya bir acı düşüyor. Nasılsın kadın? Yorgunluk seni güçlü kılıyor. İnsan unuttukça mutluluğa varır sandın. Unutmayı bakmamak varsaydın. Bakmadın. Şimdiyse dokunduğun her yara izin parmak uçlarını parçalıyor. Senin dileğin zamanı yok etmekti. Varlığınsa sana koca bir hafıza kaybıyla cevap verdi. Bakmadığın her hatıraya sebepsiz ve acı verici binlerce kan damlası düşüyor. Nasılsın kadın? Dokundukça kanayan parmakların izerinde hissizliği mümkün kılıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Buraya bir şeyler bırak...