Uyandım. Yüzyıllık bir uykuydu sanki. Yüzümü zehirle yıkadım. Eteklerime dikenler batmış. Üstüme zırhımı çektim, kalkanımı kuşandım. Nefret kokulu savaş meydanlarında, çimlerdeki sarı çiçekleri arıyorum. Bitsin zaman artık, durmasın ölümler. Sıra bana gelsin. Bu kulun dili sivri. Ama kalbimdeki dikenler bir beni kanatır. Bir ışık gördüm. Üstüne yürüdüm. Kayboldum. Hangi savaş meydanına gittimse müttefiğimin oku geldi sırtıma. Kadir kıymet bilmez bir adam sevdim. Gül sevince dikeni batarmış. Neme lazım. Ben de seni yaraladım belki. Nice ordular yönettim bir başıma. Nice savaşlar kazandım. Sana yenildim. Mevsimler bıraktım geride. Yollar, savaşlar bıraktım arkamda. Önüne geçip de yüzünü avuçlarıma alamadım. Avuçlarım hep kan revan.
Anlar mısın beni derdimi anlatsam? Sana yüreğimi açsam... Hangi yara sarılır ki bu kargaşada. Yaramı görsen bile yeter. Sarılmaya değil, görülmeye ihtiyacım var. Binlerce gül var bu bahçede. Her dikenin başka hikayesi var. Hangi dikene yaralattın parmak uçlarını? Parmak uçlarından öperim sevdiğim. İndirme kalkanımı. Yer gök inler göz yaşım yanağıma değse. Bitsin artık. Bitmesin ölümler. Sıra bana gelsin. Ya da... Artık mutlu olalım.
