Uzunca zamandır böyleyim aslında. Sadece izliyorum. Ve yine sadece izliyordum hayatım ellerimden kayıp giderken. Kaç bahar eskittim, kalbimde prangalar vardı, görmedim geleni gideni. Donuk bakışlarımı mazur görün. Ya da görmeyin. Hatta beni ne gönlünüzle ne gözlerinizle görün. Bakmayın bana ne olur. Ben kaybolmak, bu insanlar içinde yok olmak istiyorum. Bir hiçim. Hiçlik içimdeki benlik olgusuyla bu bağlamda bir bütünken bozmayın bakir yalnızlığımı. Gören gözleriniz ne kadar yanılıyor aslında. Her şeyden bihaberken ne kadar da her şeyi bildiğinizi sanıyorsunuz oysa. Meydanlardaki savaşımı elinizde şarap kasenizle güvenli kalelerinizden izlerken ne kadar kolay bahsediyorsunuz akan ve birikintilerinde boğulduğum kanlardan. Benim savaşım sizle değil. Zira benim sizle savaşım biteli çok oldu. Benim savaşım yalnız ve bütünen kendi mevcudiyetimle. Görmeyen birine okyanusun rengini anlatmak kadar imkansız zihninizdeki yapay dünyanın yanlışlığını anlatmak. Ne laf oyunlarıyla ne de kalplerinizdeki çukurlarla mücadele edecek sabrım ve iradeli bir ruhum var. Hiçbir sözlükte yazmıyor zira sizden olmayana çektirdiğiniz eziyet. Hiçbir lisanda yeri yok bu zalimliğin. Toprak dahi çatladı kirli ayaklarınızla üstüne bastığınız için kahrından. Aşık olduğum daldaki yaprak sarardı, kalbimin ağırlığı ona bile fazla artık. Yaralarımı sarmak istercesine bedenime doğru uzuyor sarmaşık dalları. Ne var ki o bile artık yoruluyor. Zalim dünyanızda bir çöpüm dahi olmaması umuduyla. İyi uykular.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Buraya bir şeyler bırak...