Günebakan

   

"Genellikle her çiçeğin bir hikayesi bulunur. Ayçiçeği de bunlardan biridir. Bir zamanlar köyün birinde bir kız yaşar. Güneş her gün  gökyüzünden geçerken, köylü kızı güneşe aşık olur. Çok utangaç ve güzel olan köylü kızı aşık olduğunu güneşe söyleyemez. Sürekli sabahtan akşama kadar güneşe bakar. Ve zamanla ayçiçeğine dönüşür. Köylü kızı güneşe olan aşkından ayçiçeğine dönüşmüştür. Mitolojik olarak farklı hikayeleri bulunan ayçiçeğinin bir diğer hikayesi de şöyledir. Mitolojik dönemlerde, Apollon yani güneş tanrısı kırlarda gezerken, bir kızı görür ve ona aşık olur. Daha sonra kız da Apollon’a âşık olduğunu fark eder. Uzun bir süre birlikte vakit geçiren aşıklar, Apollon’un birden nedensizce ortadan kaybolmasıyla son bulur. Kız öyle aşık olmuştur ki, dizleri üzerine çökerek tanrıya yalvarır. Bunu duyan tanrı, kızı günebakan çiçeğine dönüştürür. Böylece gündüz ortaya çıkan güneşe dönük ayçiçeği, akşama kadar güneşi seyretmektedir. Akşam olduğunda ise, boynunu bükerek, güneşin tekrar çıkmasını sabırsızlıkla beklemektedir."
    Mitolojik toplumlarda umudun aşkın simgesidir güne akan. İmkansıza rağmen imkansızı sevmektir. Hala devam ettiği gibi günebakanın başı göğe baktığı sürece umudun var olduğuna ve zenginliğin geleceğine inanılır. Latince " Dum Spiro Spero." cümlesi (Nefes aldığım sürece umudumu kaybetmeyeceğim.) köylü kızın sevgilisi Apollon ardından söylediği ve bize miras kalmış bir cümledir.
 
    Ve gelelim asıl hikayeye. Geçmişten beri uğursuzluk getirdiğine inanılan kara kediyse ay çiçeğine hayrandır. Zarifliği ve aşkına sadıklığı, sevgilisini göremediğinde büktüğü boynuna aşıktır. Işık ve karanlığın aşkıdır, imkansızlığın olmadığının tanımıdır kara kedinin ay çiçeğiyle aşkı. Güneş battığında boynunu büken her ay çiçeği bir kara kedi için yas tutar. Özgür her bir kara kedi umuda sevgilisi ay çiçeği için koşar.